MALAYSIA
SITE

 
Reisverslagen

-- Ton en Ria
-- Ed Verwoerd
-- Pieter
-- Linda & Ward
-- Martin & Ineke
-- Vera en Denis
-- Carola Rood
-- Hanneke en Wil (deel 1)
-- Hanneke en Wil (deel 2)
-- Kala Chielens
-- Alfred de Mooy - tsunami
-- Alfred de Mooy - de reis
-- Esther en Arno
-- Lorette de Ploeg
-- Jurn Verschraegen
-- René en Renate de Burger
-- Eveline Wiertz
 
Algemeen
Jungle
Kuala Lumpur
Penang
Langkawi
Melaka
De Eilanden
De Highlands
De Westkust
De Oostkust
Johor
Kedah
Kelantan
Labuan
Negeri Sembilan
Pahang
Perak
Perlis
Sabah
Sarawak
Selangor
Singapore
Terengganu
Kids Club Maleisië
Auto/Bus/Trein
Hotels Reserveren

De Maleise Keuken
Golf & Golf Clubs
Rondreis Maleisië
Links
Contact
 



 

Reisverslag

Ed, Anette & Daan Verwoerd  


Daan aan de saté.

 

4-6

Spannend! Onze eerste grote reis met Daan (bijna 2). Iedereen heeft ons gevraagd waar we in hemelsnaam aan beginnen met zo’n kleintje: 12 uur naar Kuala Lumpur en dan nog verder met een binnenlandse vlucht naar Penang.  Wij zien het verschil niet zo met 12 uur in een hete auto naar Frankrijk in je kinderstoel, want dat is zeker ook geen pretje.

Met een tas vol entertainment en lekkernij stappen we in het toestel. Op aanraden van onze huisarts hebben wij reistabletjes meegenomen, want daar zou Daan lekker op slapen in het vliegtuig. Daan zit braaf tussen ons in (gelukkig stoelen in overvloed ), maar eigenwijs proppen wij toch een reispil naar binnen. Fout! Daan vindt het zo vies en geeft spontaan zijn flesje Fristi over op Ed’s schone reisoutfit. Zo, de toon is gezet.

Binnen een uur zit Daan in zijn reserve-tenue en vindt alles weer prachtig. Is helemaal onder de indruk van het vliegtuig, wolken en alle mensen. Mensen om ons heen kijken een beetje angstig: “ o jee, een klein kind naast me!”.  Gelukkig krijgen we aan het eind van de vlucht de complimenten. Daan heeft flink wat uurtjes geslapen en de overige uren kreeg hij af en toe een heel klein cadeautje en was vervolgens weer anderhalf uur zoet (alleen het mooie papiertje eraf halen al). Wij vlogen met Malaysian Airlines, dus met video-schermpje in de stoel.

Kids Channel was dus ook ideaal. De binnenlandse vlucht en de taxirit maakt Daan niet meer mee, slaapt in onze armen en wordt in het hotel pas weer wakker.

Na een klein middagdutje gaan we op onderzoek uit in het hotel (Mutiara). Mooie tuin met vogels, eenden en vissen. Wij gaan lunchen en Daan vermaakt zich met de “kinderboerderij”.  Daarna een rustige middag bij het strand en het zwembad. In het zwembad kijken de Maleisiësche kindjes (het is schoolvakantie) hun ogen uit en durven haast niet te bewegen: wat is dat nou? Een jongetje met spierwit haar en blauwe ogen! Eén meisje neemt het initiatief en ontfermt zich over Daan. In een mum van tijd is hij omcirkeld door 10-tallen kindjes, waardoor Daan wel erg overenthousiast wordt. Toch maar even kijken of  hij niet een té grote attractie wordt.

Na al deze drukte durven we het niet aan in een restaurant te gaan eten en bestellen roomservice. Heerlijk op het balkon met uitzicht op zee. Daan slaapt, dus wij genieten van onze welkomstcocktails op het balkon.

 

6-6

Aangezien wij zeker niet van plan zijn alleen maar bij het hotel te blijven gaat Ed vanochtend eerst op onderzoek uit in de omgeving. Wat een verschil! Kleine, goedkope eettentjes waar de meest heerlijke geuren vandaan komen.  Voor nog geen euro kun je rijst met kip eten, dat gaan we vanavond zeker doen!

We hebben met elkaar afgesproken, dat we Daan sowieso iedere dag wel zijn middagslaap laten doen.

Op die manier raakt hij niet ontregelt en is hij ’s avonds wat fitter. Tijdens deze middagslaap doen we om de beurt iets leuks: lekker zonnen (eindelijk rust!), de buurt verkennen of een goede massage. Daarnaast zullen we deze vakantie iedere dag iets leuks voor Daan inplannen, maar ook voor ons! Vandaag gaan we naar Batu Ferrenghi waar we veel over gehoord hebben. We eten eerst een hapje bij de zgn. Hawker Stall. Wat leuk, alleen Maleisiërs te bekennen en overal eettentjes waaruit je kunt kiezen. Ideaal met Daan, want wij eten om de beurt zodat de ander even kan genieten van het lekkere eten. Daan wordt vermaakt met boekjes en er speelt een film, hij kijkt zijn ogen uit. Eet gelukkig ook gretig mee van onze saté en mie. De beroemde avondmarkt is rustig, schijnt toch door de SARS te komen. Aangezien Daan niet graag in zijn kinderwagen zit, houden we hem goed in de gaten met al het drukke verkeer. Maar alle lampjes en kleurrijke spulletjes leiden zijn aandacht genoeg af. We kopen hier een “surfpakje” voor Daan voor iets minder dan 10 euro. Is hier echt wel nodig met die felle zon en vrijwel alle kinderen lopen hierin.  We komen er achter, dat het meenemen van speelgoed uit Nederland echt niet nodig is. Alles is hier te koop; zwembandjes, spulletjes voor op het strand, autootjes en zelfs Teletubbies! En het kost echt niets!


Daan en Anette in een Trishaw op Penang.

 

7-6

Na het reguliere zwembadbezoek gaan we met de taxi naar Georgetown, de hoofdstad van Penang.

Helaas is vandaag de Koning jarig en iedereen vrij, dus wat een file! Taxi-chauffeurs zijn gretig in deze rustige tijden, dus gelukkig hebben wij een afgesproken prijs. Hij zet ons af bij Komtar, het chaotische centrum.

Wat een drukte! We oriënteren ons snel en gaan een winkelcentrum in. Wat een herrie! Het krioelt van de mensen, neon en overal verschillende harde muziek. We duiken de Mac Donalds in om even “rustig” iets te snacken. We hebben snel door, dat hier het door ons geplande shoppen geen succes zal worden. Het risico is groot, dat Daan of een roltrap op stapt of uit het oog raakt. Hij vindt het kabaal zelf ook niet meer leuk, dus gaan we naar buiten. Dit moeten we dus duidelijk om de beurt doen.

Buiten spreken we een bestuurder van een trishaw aan. We klimmen in de “bakfiets” en laten ons door Georgetown rijden. Het wordt al schemerig en het is druk. Door het linksrijdende verkeer lijkt het soms op een zelfmoordaktie, maar we genieten van alles om ons heen. Chinatown, Little India, clanhouses en tempels etc . Daan zat als een soort boegbeeld met speen in zijn mond voorop, wat hadden wij een bekijks. Mensen bleven lachend staan! Plotseling stopte onze chauffeur en reed een steegje in, waardoor wij enige argwaan kregen.
Maar het tegendeel was waar: hij bracht ons naar een uniek plekje en moesten afstappen. We waren aangekomen in een Chinees dorp op palen boven zee. Over de krakkemikkige planken liepen we achter hem aan, bij de huisjes naar binnen gluren. Geweldig! Daan ging meteen op de kindjes af, want die hadden wel heel mooi speelgoed. Ze gaven elkaar handjes en kletsten erop los. De ouderen wreven over zijn gezichtje en blonde haren. Alles op een respectvolle manier en niet vervelend opdringerig. Daan was volgens mij het blonde engeltje voor hen. Ed luisterde naar onze gids en ik ontfermde mij over Daan; er zaten tenslotte allemaal gaten in de planken en dan lig je zo in zee. Het is al donker als we in het centrum terug zijn. Een behulpzame taxi-chauffeur haalt Daan uit de trishaw en zet hem in de taxi. Terug naar het hotel, lekker in bad en naar bed. Daan slaapt in tegenstelling tot thuis perfect hier, wij kunnen eindelijk weer “uitslapen” tot 8 uur.

9-6

Na de drukte van gisteren vandaag een rustig dagje: zwemmen, lekker lunchen en ’s avonds weer naar de Hawker Stalls. We gaan vroeg slapen omdat we morgen weer een excursie dag hebben ingepland. Daan gaat iets slechter eten, dus halen we voor op de kamer een wit casino brood met plakken kaas. Dit komt hem bekender voor en vindt hij wel even lekker.

10-6

Voor bijna de hele dag een taxi-chauffeur besproken (ca. 25 euro). Tijdens het keren maakt hij een botsing maar geen van de partijen stapt uit om te kijken of er schade is en rijdt door. Daan herinnert de chauffeur hier er vervolgens de hele dag aan door telkens: BOEM MENEER te roepen. Gelukkig kan hij erom lachen.

Op naar Penang Hill, een heuvel bij Georgetown op 830 hoogte. Met een oud gammel treintje gaan we naar boven (geduld is een schone zaak). Daan brengt het wachten door met een Maleisiësch jongetje, die helemaal onder de indruk is van Daan’s Bob the Builders boekje en zijn Teletubbie.
Boven is het gelukkig 5 graden koeler met een windje. Er is niet veel te beleven, alleen het uitzicht is wel leuk.

Terug bij de taxi wordt Daan al erg moe; het is vandaag erg heet. We rijden toch nog naar de Kek Lok Si Tempel, de grootste boeddisten tempel. We besluiten ons voor de deur af te laten zetten en de geplande wandeling er naar toe over te slaan. In de tempel is Daan meteen weer klaarwakker; “wat een grote meneer” (boedda!) en hij kietelt driftig aan de blote tenen (gelukkig ziet niemand het). Hier komen de schaarse bezoekers direct naar Daan, ze vragen of hij op de foto mag. Helaas hier heeft meneertje vandaag geen zin in en ligt dwars!
Het stoort ons verder niet, de mensen zijn hier zo vriendelijk en beleefd!

We maken onze tocht af door een bezoek aan de botanische tuin. Wat mooi! Prachtige bloemen en ook (redelijk agressieve) apen. Daan slaapt in de kinderwagen, maar het is hier zo vochtig heet dat het water langs zijn hoofd gutst. Hij wordt wakker van het gekrijs van de apen en vindt het prachtig. 

Eenmaal weer terug in het hotel kan Daan van alle opwinding vanmiddag niet slapen; dan maar zwemmen.
Hier ontmoeten wij een ander Nederlands stel met een dochtertje van één jaar, dus dolle pret.

’s Avonds toch maar een roomservice-je. Het blijkt wel erg gezellig in de hotellobby te zijn; maar onze babyfoon heeft geen bereik en het hotel is er te groot voor om Daan alleen te laten. Ed gaat dus ‘even” alleen met een paar Hollanders een paar biertjes drinken. Hij eindigt met de bedrijfsleider diep in de nacht………

11-6

Na de drukke dag van gisteren vandaag even een time-out. Eerst een uitgebreid ontbijt en dan zwemmen.

’s Middags naar de Butterfly Farm, 5 minuten van ons hotel. Prachtige bloemen, vissen en vlinders uiteraard.
Daan rent achter iedere vlinder aan en mag de vissen voeren. ’s Avonds gaan we met Mark, Anita en Carlijn uiteten. We belanden ergens achteraf in een visrestaurant aan zee, waar verder geen toerist te bekennen is.
Op hoop van zegen aan tafel dan maar. We bestellen van alles en nog wat; we zien wel wat we krijgen.
Wij krijgen eerst “van het huis” een grote schaal met scherpe schelpdieren. Met een satéstokje moeten we het beestje eruit wurmen (net als bij een slak). Ed (die werkelijk alles lekker vindt) lust het niet! En tot onze verbazing roept Daan: ‘meer meer”. Uiteindelijk eet hij bijna de hele schaal leeg! Het spreekwoord: “wat de boer niet kent dat eet ie niet” geldt dus duidelijk niet voor Daan. Stiekem zijn we wel een beetje angstig, dat hij hier  last van krijgt. We moeten tenslotte morgenochtend vroeg op voor onze binnenlandse vlucht.

12-6

Spannende dag vandaag! Om 5.00 uur ’s ochtends brengt een taxi ons naar de luchthaven. We hebben bewust gekozen voor een limousine-service van het hotel. Een minibusje met airco haalt ons op, veel relaxter dus dan een hete hobbelige normale taxi en scheelde ongeveer 10 euro. We vliegen een uur terug naar Kuala Lumpur. Tijdens deze vlucht wordt Ed’s kruis wederom belaagd, want dit keer schuiven er per ongeluk 3 glazen jus d’orange over heen! Ik lag onder mijn stoel van het lachen. Op KUL 1,5 uur gewacht op onze volgende vlucht naar Kota Bharu. We vermaken ons met een ontbijtje en Daan loopt 100 x over de rolbanden achter zijn eigen kinderwagen, wat een uitvinding! Dan ontdekt hij bij de gate een Maleisiësch meisje, waarmee hij meteen vriendschap sluit. Ze rennen gillend achter elkaar aan (of de medepassagiers dit uiteindelijk wel zo leuk vonden betwijfel ik). Plotseling verschijnt Bob de Bouwer op de tv-schermen en zitten ze allebei rustig snoepend tv te kijken. Door alle drukte en het vroege opstaan maakt Daan de vlucht niet meer mee, hij slaapt op mijn schoot.

Op de luchthaven staat een krakkemikkige taxi klaar (via internet geboekt) om ons naar Kuala Besut (Oost Maleisië)  te rijden. Onderweg zien we al duidelijk verschil met West Maleisië; hier is alles veel primitiever. Hutjes en loslopende dieren. We hebben hier het idee dat we veel meer Maleisië opsnuiven als op Penang.

In Kuala Besut nemen wij toch de fastboat naar Perhentian Island. Van te voren werd ons aangeraden om de slowboat te nemen, maar dat scheelt een half uur. We wagen het erop! En dat hebben we geweten. Wat gaat die boot tekeer! We stuiterden over de zee, waardoor golven soms binnen kwamen. Daan kroop haast in me, maar na ongeveer 5 minuten zag hij de lol ervan in en durfde weer om zich heen te kijken (“Boot hard!”). Bovendien zat er een klein Australisch babytje naast ons (veilig in de draagzak bij mama) en die huilde tenslotte ook niet. Bij het eiland (Pulau) aangekomen, moesten we overstappen met bagage in een klein bootje om aan wal te komen.

We waren werkelijk in een paradijs terecht gekomen. Net als in een film; helder blauw water, jungle, witte stranden. We hebben al veel in de wereld gezien, maar dit slaat écht alles! We werden bij onze accommodatie onthaald met een verse jus. We hebben onze accommodatie (Coral View Resort) geboekt via internet, het blijkt het beste van het eiland te zijn! Dit eiland behoort duidelijk niet voor niets tot de 3 mooiste van de wereld. Het Oosten is streng moslim, dus deze 5 dagen geen alcohol. Alleen een klein “barretje” op het strand blijkt bier te verkopen. Wat wel opvalt is dat de mensen net iets minder vriendelijk zijn als in het Westen, maar ze zijn wel heel lief voor Daan. Personeel gaat met hem spelen als wij eten, zodat wij even onze handen vrij hebben.


Daan op de Perhentian

We slapen hier in een groot chalet met 2 veranda’s aan zee! Daan ziet de twee lampen in de vorm van paddestoelen voor ons huis en doopt het chalet tot “Kabouter Plophuisje”. Hij is dan ook meteen op zijn gemak.

Er springen grote zwarte apen vanuit de jungle zo op ons dak, zijn wel heel schuw dus je hebt geluk als je ze ziet.

Het is hier gelukkig zo kleinschalig, dat Daan lekker vrij rond kan lopen. Iedere dag veegt hij de veranda én het strand met een grote bezem. Hier zetten we ’s avonds wel de babyfoon aan, want het bereik gaat tot het restaurant. We kunnen dus samen gewoon wat drinken ’s avonds.

Tijdens deze 5 dagen maakt Ed 2 keer per dag een duik, waarvan ééntje tot 30 meter. En dat voor iemand die net zijn Padi heeft. Na het duiken komen onze buren (én dus duikers) een biertje drinken op onze veranda. Er heerst een hele relaxte sfeer op dit eiland, iedereen praat met elkaar. Er zijn hier vrijwel alleen maar reizigers, dus er worden volop ervaringen uitgewisseld. Iedereen is het praktisch met elkaar eens; dit is een topbestemming!

De onderwaterwereld ervaar ik met een 3 uur durende snorkeltrip, o.a. naar Shark Point. Gelukkig blijft mijn kennismaking beperkt tot een kleine haai! 3 mega grote zeeschildpadden gezien en verder te veel om op te noemen. Hier kan geen Great Barrier Reef tegenop! Geweldig!! Daan vermaakt zich deze dagen met rommelen rondom het huisje; het kraantje en de bezem zijn zijn favorieten. ’s Ochtends moet hij de vissen voeren in zee; honderden visjes eten uit zijn hand (ecologisch onverantwoord, maar ja!).

’s Avonds gaan we uiteten bij Mama’s Place; een plastic tafel en stoel maar met geweldig eten. Er wordt een grote vis uit de koelbox op de bbq gegooid, maar we eten onze vingers erbij op! Daan speelt tijdens dit eten met twee plaatselijke kindertjes met zelfgemaakt speelgoed (een keurmerk kennen ze hier niet en dat was te zien ook). Het is uiteindelijk gedaan met de pret als het meisje Daan een wel hele harde klap verkoopt. Tijd voor Daan om mee te smullen van de vis en dat doet hij dan ook gretig.

De volgende ochtend pakken we onze tassen met pijn in ons hart! Daan kan niet meer wachten, want die wil weer op de snelle boot. Op naar de hectische hoofdstad, Kuala Lumpur. Wat een overgang zal dat worden!

Na weer boottocht, taxirit en uurtje vliegen komen we aan op de luxe airport van KL. We nemen de luxe trein naar het centrum; er zijn zelfs een soort liftboys bij de trein om je koffers in te laden. Scheelt haast niets met de bus, dus waarom ook niet. Daan valt in deze trein in slaap (op vakantie slaapt hij gelukkig ineens heel makkelijk, is thuis wel anders). We komen aan in de New World Renaissance hotel, gigantisch groot en luxe.

We krijgen een kamer aan het zwembad op het dak van het hotel.  Ondertussen regent en onweert het en het is spooky donker in de stad, er is niemand op straat. Voor ons Hollanders dus het ideale tijdstip om de stad te verkennen. Taxichauffeurs denken dat we gek zijn als we zeggen dat we wel gaan lopen!

We lopen naar de Petronas Twin Towers, nu nog het hoogste gebouw ter wereld (452 m). We kennen het gebouw uit films, dus wel heel leuk om nu met eigen ogen te aanschouwen. Binnen zit een prachtig winkelcentrum, waarin alle bekende wereldmerken zijn vertegenwoordigd. Hier geldt voor ons dus: ‘kijken kijken niet kopen”., want ook de dure merken zijn hier heel duur. Er zijn tientallen malls in Maleisië, dus shoppen moet hier geen probleem zijn. We lopen puur bij toeval Patricia en Max tegen het lijf, die wij op Perhentian ontmoet hebben. We spreken af morgen koffie te gaan drinken bij Starbucks.

Moe vallen wij om 20.00 uur al in slaap om vervolgens bijna de klok rond te slapen.

De volgende ochtend ontmoeten wij inderdaad om 10.30 uur Patricia en Max. Grappig stel!
Het is ontzettend heet in de stad en wij besluiten na de koffie een airconditionede shopping mall elders in de stad in te gaan. Patricia en Max hebben al zoveel geshopped hier, dat zij ons een beetje wegwijs maken.

Wij zijn met lege koffers gekomen en het is de bedoeling toch echt flink inkopen te doen. Ik stuit al snel op het eerste probleem: mijn schoenmaat (39) is hier echt voor reuzen. In de schattige hippe slippertjes krijg ik met moeite alleen mijn grote teen in gewurmd. De mode is hier erg trendy en loopt zeker voor op Nederland.

Probleem twee duikt ook snel op; Daan houdt niet van winkelen! Dat is nou jammer.

We besluiten met zijn allen in ons hotel bij het zwembad te lunchen. Na de lunch leg ik Daan in bed en duikt Ed met onze Zwitserse vrienden weer het centrum in op zoek naar een digitale camera, want dat schijnt 100 den euro’s te schelen. Hij komt later versleten terug in het hotel; ’s middags krioelt het in de stad van de mensen, herrie en hitte. Onder het genot van een biertje komt hij weer even bij zijn positieven. Wij kunnen bij het zwembad zitten, want onze babyfoon werkt hier prima. Als Daan gaat huilen, zijn wij over het balkonnetje zo bij hem. ’s Avonds eten wij van het zeer uitgebreide buffet in het hotel. De sous-chef slooft zich ontzettend voor ons uit als hij hoort dat Ed ook kok geweest is. Daan rent ondertussen van hot naar her, obers entertainen hem en geven hem chocolade en koekjes. Ook in het hotel is het weer erg rustig i.v.m. Sars, dus wij zijn niemand tot last.

Alhoewel ik tijdens onze vakantie geen enkele Maleisiër geirriteerd heb gezien als het om kinderen gaat, daar kunnen wij in Nederland nog heel wat van leren. 

’s Ochtends doen wij een poging om het skydesk van de Twin Tower op te gaan, maar is al vol dus dat wordt wachten tot morgen. Daan is vanochtend erg dwars en huilt om het minste of geringste. Hangt letterlijk aan deuren van winkels om maar in de airco te blijven. Roept ook telkens “au” en wil dat zijn luier uitgaat.

Uiteindelijk toch maar even kijken. We zien een zeer rode opgewollen onstoken plassertje. Dus snel zonder luier de taxi in en terug naar het hotel. Hier wordt direct de dokter gebeld en die staat direct voor onze hotelkamer. Hij concludeert een heftige reactie op een insectenbeet en geeft zalf en druppels, maar belooft over 2 uur terug te komen om te checken en voor een evt. antibiotica kuur. Daan ligt ondertussen wijdbeens op bed, erg zielig!

De dokter komt inderdaad precies op tijd weer terug en zegt dat het al beter gaat, gelukkig maar. Wij zijn onder de indruk van de service en vriendelijkheid van de arts, want dat maak je in Nederland niet meer mee!

We besluiten om Daan de komende dagen zo min mogelijk de stad in te slepen en rustig bij het zwembad te blijven spelen. Ik ga die middag dan ook alleen shoppen, wat natuurlijk ook wel heerlijk is in dit shop walhalla.

Ik koop bijna de hele Esprit winkel leeg, want dat scheelde ongeveer 70%! Ik voel me een echte snob, maar kom zeer voldaan weer terug in het hotel. Daarna is het aan Ed om even te shoppen. Als hij terug komt vertelt hij met grote verbazing, dat hij een vriendin van ons uit Amsterdam (Eveline) is tegengekomen in de shopping mall.
Zij is hier als stewardess met de KLM en vliegt nooit op KL, wist ook niet dat wij hier zouden zijn.
Wat een toeval!! Morgen komt ze naar ons hotel, gezellig!

18-6

Daan gaat gelukkig weer beter! In alle vroegte nu weer naar de Petronas Tower. We gaan met de lift naar de 41e verdieping (van de 85) in 41 seconden. Alles super geregeld; met hele kleine groepjes tegelijk en het personeel geeft trots in perfect Engels uitleg. En we hoeven zelfs geen entree te betalen. Wat een uitzicht! Daan kijkt zijn ogen uit naar alle kleine autootjes en die hoge torens.

Hierna rijden we met de taxi naar de KL-Tower, een communicatietoren. Hier gaan we naar boven tot 200 meter en zien nu dus ook de Petronas vanuit de lucht. De gratis shuttle bus brengt ons tot onze verbazing gewoon naar het centrum, omdat wij een hapje gaan eten bij het HardRockCafé. Hij laat alle toeristen gewoon wachten en ook weer gratis! Het is toch een bijzonder vriendelijk volk!

’s Middags terwijl Daan slaapt komt Eveline in het hotel. Zij is ook nog steeds verbaasd ons hier te zien.

We drinken te veel biertjes bij het zwembad, eindelijk de gelegenheid om eens flink bij te kletsen.

’s Avonds trakteert zij ons op een etentje in een noodle bar in het centrum. Hier eten we ondefineerbare schotels.

Maar wel lekker. We nemen afscheid van elkaar en gaan met de taxi door het met 1000-den lichtjes versierde centrum terug naar het hotel.

 

19-6

We vliegen pas vanavond laat, dus hebben nog de hele dag. Wij besluiten de kamer tegen betaling langer te houden, zodat Daan gewoon zijn middagslaap kan doen. We doen vandaag rustig aan.

Met de taxi gaan wij naar de trein om naar de luchthaven te gaan. Onderweg zien wij China Town, wat wij helaas hebben moeten overslaan. Daan denkt in de trein dat wij al bijna thuis zijn bij opa en oma, maar helaas moeten wij nog flink wat uurtjes. Op de luchthaven moeten wij nog een paar uur wachten en horen daar ook dat Daan op schoot zal moeten, dus dat is even slikken.

We ontmoeten Anita, Mark en Carlijn weer en besluiten dat het wel gezellig is als wij naast elkaar kunnen zitten.
Dit lukt, maar wat hebben wij spijt! Daan en Carlijn zijn de enige kindertjes aan boord op deze nachtvlucht.

Aangezien Carlijn het vliegen niet zo leuk vindt huilt zij flink onderweg, waardoor Daan ook de hele nacht bijna niet slaapt. De geirriteerde blikken komen dus ook onterecht onze kant op. Daan vermaakt zich weer met filmpjes en ontdekt dat hij de wc ook wel interessant vindt.  De terugvlucht is dus vermoeiender omdat het voor ons ook nacht is en we geen stoel hebben. Maar we wisselen elkaar af en gaat de tijd toch harder.

Op Schiphol nog even een koffietje en dan in trein……… met vertraging. We doen er 4 uur over om thuis te komen, wat normaal 1 uur duurt. In Den Haag stappen wij uit om dan toch maar een dure taxi te nemen.

In de trein zit ons lieve kereltje met zijn bleke bekkie na 16  uur reizen nog steeds enthousiast te wijzen naar de koeien! In de taxi valt hij in slaap om pas uren later in zijn eigen bedje weer wakker te worden.

Wat zijn wij trots op ons kereltje! Wat is alles goed gegaan en meegevallen. We hebben alle drie een droomvakantie gehad en zijn dus voor niets van te voren gewaarschuwd voor allerlei spoken.

Daan was voor sommige Nederlander die wij ontmoet hebben tijdens hun wereldreis, hét bewijs dat reizen niet op hoeft te houden met kleine kinderen. Wat een geruststelling! Wij gaan stiekem al fantaseren over onze volgende bestemming.

<terug naar reisverslagen>

 

 

 

Web Analytics Made Easy -
StatCounter
Copyright © 2001 - 2024 WINT All Rights Reserved. | Privacy Policy | Facebook: https://www.facebook.com/malaysite